ความรู้เกี่ยวกับเทอร์โมคัปเปิลและโซลินอยด์วาล์วนิรภัยของเตาแก๊ส

ทางแยก (หัว) ของเทอร์โมคัปเปิลวางอยู่ในเปลวไฟที่มีอุณหภูมิสูง และเพิ่มแรงเคลื่อนไฟฟ้าที่สร้างขึ้นในขดลวดของโซลินอยด์วาล์วนิรภัยที่ติดตั้งที่วาล์วแก๊สผ่านสายไฟสองเส้น แรงดูดที่เกิดจากโซลินอยด์วาล์วดูดซับอาร์มาเจอร์ในโซลินอยด์วาล์ว เพื่อให้ก๊าซไหลผ่านวาล์วแก๊สไปยังหัวฉีด

หากเปลวไฟดับลงโดยเหตุบังเอิญ แรงเคลื่อนไฟฟ้าที่เกิดจากเทอร์โมคัปเปิลจะหายไปหรือเกือบหายไป การดูดของโซลินอยด์วาล์วก็หายไปหรือลดลงอย่างมากเช่นกัน กระดองถูกปล่อยออกมาภายใต้การกระทำของสปริง บล็อกยางที่ติดตั้งบนหัวของมันบล็อกรูก๊าซในวาล์วแก๊ส และวาล์วแก๊สปิดอยู่

เนื่องจากแรงเคลื่อนไฟฟ้าที่เกิดจากเทอร์โมคัปเปิลค่อนข้างอ่อน (เพียงไม่กี่มิลลิโวลต์) และกระแสไฟค่อนข้างเล็ก (เพียงสิบมิลลิแอมป์) การดูดของขดลวดโซลินอยด์วาล์วนิรภัยจึงมีจำกัด ดังนั้นในขณะที่จุดระเบิดต้องกดเพลาของวาล์วแก๊สเพื่อให้แรงภายนอกกับกระดองตามแนวแกนเพื่อให้สามารถดูดซับเกราะได้

มาตรฐานแห่งชาติฉบับใหม่กำหนดว่าเวลาเปิดของโซลินอยด์วาล์วนิรภัยคือ ≤ 15 วินาที แต่โดยทั่วไปควบคุมโดยผู้ผลิตภายใน 3 ~ 5 วินาที เวลาในการปลดปล่อยโซลินอยด์วาล์วนิรภัยอยู่ภายใน 60 วินาที ตามมาตรฐานแห่งชาติ แต่โดยทั่วไปจะควบคุมโดยผู้ผลิตภายใน 10 ~ 20 วินาที

นอกจากนี้ยังมีอุปกรณ์จุดระเบิดที่เรียกว่า "การสตาร์ทเป็นวินาที" ซึ่งส่วนใหญ่ใช้โซลินอยด์วาล์วนิรภัยที่มีคอยล์สองตัว และคอยล์ที่เพิ่มเข้ามาใหม่เชื่อมต่อกับวงจรหน่วงเวลา ในระหว่างการจุดระเบิด วงจรหน่วงเวลาจะสร้างกระแสเพื่อให้โซลินอยด์วาล์วอยู่ในสถานะปิดเป็นเวลาหลายวินาที ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าผู้ใช้จะปล่อยมือทันที เปลวไฟก็ไม่ดับ และมักจะพึ่งพาคอยล์อื่นเพื่อความปลอดภัย

ตำแหน่งการติดตั้งของเทอร์โมคัปเปิลก็มีความสำคัญเช่นกัน เพื่อให้สามารถอบเปลวไฟไปที่หัวของเทอร์โมคัปเปิลได้ดีในระหว่างการเผาไหม้ มิฉะนั้น เทอร์โมอิเล็กทริก EMF ที่สร้างโดยเทอร์โมคัปเปิลไม่เพียงพอ การดูดของขดลวดโซลินอยด์วาล์วนิรภัยมีขนาดเล็กเกินไป และไม่สามารถดูดซับกระดองได้ ระยะห่างระหว่างหัวเทอร์โมคัปเปิลกับฝาครอบไฟโดยทั่วไปคือ 3 ~ 4 มม.